Jerzy Grotowski and Thomas Richards (Pontedera, Ιταλία) και τη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS) που ενδιαφέρθηκε για την δουλειά μας μέσω του καθηγητή Dmitry Trubotchkin.

 

Από το 2012 η δράση του εργαστηρίου γίνεται διεθνής ενώ το 2014 ιδρύεται το Workcenter, το οποίο έχει ως στόχο τη μετάδοση της αποκτημένης γνώσης και της μεθόδου του εργαστηρίου πάνω στην ανάπτυξη της τέχνης του performer. Για τον σκοπό αυτό οργανώνει ειδικευμένα σεμινάρια, διεθνή εργαστήρια, συνέδρια κ.α. Το Εργαστήριο Έρευνας τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί προς τις λακανικές ψυχαναλυτικές έννοιες και τη φιλοσοφική ανθρωπολογία και έχει μόνιμη συνεργασία με το Ε.Φ.Ε.Φ. (Εργαστήριο Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό) του Α.Π.Θ. με διευθυντή τον καθηγητή φιλοσοφίας Σωκράτη Δεληβογιατζή. Επισης η έρευνα αφορά στη ζωντανή τέχνη και συγκεκριμένα την περφορμανς με εικαστική προθετικότητα.

 

 

 

Η Μέθοδος

 

Μέσα από την ιδιαίτερη διαδρομή του το Εργαστήριο ανέπτυξε μια δική του μέθοδο για το σώμα και τον λόγο. Είναι η Βιο/δυναμική μέθοδος που αποτελεί έναν τρόπο ανασυγκρότησης του σωματικού γίγνεσθαι και προσιδιάζει ταυτόχρονα τις «θεραπείες» μέσω τέχνης. Γεννήθηκε μέσα από την αναγκαιότητα της ύπαρξης δομικών εργαλείων για τον performer. Μελέτησε τις ανατολικές σωματικές τέχνες σε διαλεκτική με τη σύγχρονη, και όχι μόνο, δυτική παράδοση, οπότε καταγράφηκαν οι βασικές αρχές και νόμοι που διέπουν την ανθρώπινη σωματική κατάσταση στα πλαίσια της εγγενούς της ιδιότητας ,με αυτόν τον τροπο γεννήθηκε η μέθοδος του performing που μας αποκάλυψε αυτό που ονομάσαμε σωματικές στρεβλώσεις και μας έδωσε ένα ιδιαίτερο στυλ αντίληψης της σωματικής δράσης. Ένα σώμα που πάλλεται εν/τάση και παράγει χωρο/γραφίες – όχι χορογραφίες αλλά χώρο – δηλαδή εκτατότητα. Οπότε από ένα είδος λειτουργικής αισθητικής, για να θυμηθούμε τον Leroi-Gourhan, περάσαμε σε μια μοναδικότητα του τρόπου που καταγράφουμε το ζωντανό σώμα στην performance. Ιδιαίτερη ώθηση έδωσε στην αναζήτηση αυτή, η έρευνα πάνω στην αναγεννησιακή τέχνη και πως αυτή αναπαριστά το σώμα και συμβολίζει τη σεξουαλικότητα.

 

Όσον αφορά τον λόγο η μέθοδός μας καλείται Παριστάμενος Ποιητικός Λόγος. Οι λέξεις παύουν να είναι φορείς νοημάτων και εντοπίζονται ως ιδιαίτεροι ήχοι-σημαίνοντα, που μέσα από την εκφορά και τον ρυθμό στα πλαίσια μιας μετρικής δομής επανανοηματοδοτούνται εντός της παράστασής τους. Δηλαδή στον παρόντα χρόνο. Άλλωστε όλη η διαδικασία στοχεύει στη δημιουργία μίας κατάστασης που υπάρχει ως Είναι σε ενεστώτα χρόνο, με τα βιώματα των δρώντων πάνω της και την εν/σωμάτωση του εκάστοτε χώρου, είτε πρόκειται για μουσείο είτε για ανοιχτό χώρο. Δεν υπάρχει πριν και μετά. Είναι αυτό που παρίσταται την κάθε στιγμή του performing.

 

 

Μέσα τώρα από την Παραστατική Τελεστική

 θεωρία προέκυψε ο νόμος 1⊕1=1,

 δηλαδή το πως

 

αρθρώνονται η σωματική και η λεκτική κατάσταση. Πρόκειται για δύο τελεστές που συνδέονται μέσω μίας μη-γραμμικής πράξης και δίνουν μία ενιαία δομή. Άλλωστε το «ενιαίο» αφορά στη θεωρητική προσέγγιση της δουλειάς μας μέσα από την θεώρηση του «Ενιαίου Παραστατικού Χώρου», όπως αυτός ορίζεται από τον θεωρητικό, και εδώ και πολλά χρόνια πολύτιμο συνεργάτη και παρατηρητή της ομάδας, Γιάννη Φραγκούλη.

 

Η  σύγκλιση αυτών των δύο μεθόδων και η διαλεκτική τους με τις εικαστικές και πλαστικές τέχνες χαρακτηρίζει τις καταστατικές παραστάσεις της ομάδας. Η καταστατική performance αφορά στη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των καταστάσεων στα πλαίσια μιας δομής. Κάθε κατάσταση συνιστά

 

μια θέση εντός της δομής και μεταβάλλεται βάσει των κανόνων της λειτουργίας της δομής αυτής.

 

Η     κάθε κατάσταση στην εξέλιξη της παράγει ένα δικό της χώρο σε ομοιόσταση με τον γενικό

 

καταστατικό χώρο. Ο τελευταίος είναι ο χώρος που εμπεριέχει τις καταστάσεις της δομής. Κύριο αξίωμα

 

είναι ότι ο δρών είναι έργο τέχνης και δημιουργός ταυτόχρονα.